Nierozmowa

-Cześć.
-Cześć.
      (-Nie widzieliśmy się tyle czasu – od wczoraj –
       -Przecież wiesz, że to było sto lat.
       -Wiem. I ty też wiesz.
       -Wiem.)
-Blado wyglądasz.
      ( Jakbyś znów nie mogła spać, masz takie dzikie oczy i trzęsą ci się ręce, możesz udawać, ale ja widzę.
       -Nic nie poradzę, nie wiem – nie umiem.
       -Wiem. Nie zamierzam nad tobą płakać.
       -Wiem. Dziś moja kolej na płakanie.
       -Mów.
       -Miałam sen. Obudziłam się drżąca, roztrzęsiona, bo przyśniło mi się, że nigdy nie porozmawiam z tobą – obudziłam się i przypomniałam sobie, że przecież to prawda.
       -Wiesz, że cię nie kocham.
       -Wiem. Ja ciebie też nie.
       -Wiem. To dlatego płaczesz?
       -Nie bądź głupi. Nie płaczę, nie tak naprawdę. Łzy płyną ze zdenerwowania, a prawdziwy płacz – siedzi w środku, wiesz-
       -Wiem. Tu i tu – gardło i płuca, mniej więcej.
       -Mniej więcej. Boli, pamiętasz?
       -Pamiętam.)
-To nic, to ze zmęczenia. A co u ciebie?
      (-To pytanie brzmi pospolicie.
       -Wiem. Ale nie mamy lepszego.)
-Normalnie. W porządku.
-To dobrze.
      ( Cieszę się, że się trzymasz, że jesteś naprawiony – szczęśliwy.
       -Teraz tak. Wiesz, mam kontrolę nad życiem, chyba wygrywam-
       -Wiem.
       -Tak.
       -Dalej jesteś nieszczęśliwy? Gdzieś pod spodem – mimo wszystko – zawsze?
       -Nie wiem.
       -Ja też nie wiem. Przeraża mnie to…
       -Cicho już, cicho. Wiem, czemu.
       -Nie rozumiesz wszystkiego.
       -Wiem. Ale prawie wszystko – prawie.
       -Tak. Ale wiesz, że ja ciebie też…
       -Wiem.
       -…rozumiem.
       -Tak.
       -Dobrze.)
-Uśmiechasz się.
-Bo miło było cię spotkać.
-Ciebie też.
      (-Wiesz, tak naprawdę spotykam cię codziennie. Elektrycznie przyciągasz moje myśli-
       -a ty moje-
       -bo biegną równolegle i tak blisko, że czasem się zderzają.
       -Tam się zobaczymy.)
-Miło to słyszeć.
-Wiesz, muszę już iść…
-Wiem.
-Trzymaj się.
-Trzymaj się.